Eskiçağ’da Mezopotamya’da ele geçirilen metinlerde, iki cins ekmeğin üretildiğini görmekteyiz. Bunların birincisi su, tuz ve undan yapılan mayasız ekmekti. İkinci tip ekmek ise bir çeşit ekşi mayalı ekmekti. Ekmek üretiminde kullanılan tahıllar ortasında ise arpa, buğday, akdarı, gernik ve nohut vardı.
İşte o kısım:
“ Mezopotamya’da ele geçen metinler genel olarak iki tıp ekmeğe işaret eder. Bunlardan birincisi daha eski bir geleneği takip eden ve yalnızca su, un ve tuzdan oluşan içeriğiyle mayasız ekmektir. Bu ekmek hamurun yoğrulmasından kısa müddet sonra şekillendirilerek sıcak fırında pişirilir. İkinci tip ekmek ise, farklı mayalama yollarının kullanıldığı hamurun pişirilmesinden elde edilen bir çeşit ekşi mayalı ekmektir.
Ekmek üretiminde kullanılan tahıllar ortasında arpa, buğday, akdarı, gernik ve nohut sayılabilir. Ayrıyeten bu ekmeklerin içerisine tatlandırma gayesiyle farklı eserler de katılırdı. Yağ, fındık, fıstık, peynir, hurma, bal, süt üzere katkıların sıklıkla ekmek hamuruna karıştırıldığını gösteren arkeolojik ve epigrafik bilgiler de mevcut.”
İstanbul Büyükşehir Belediyesi Yayınları’ndan çıkan “Her Tarafıyla Ekmek” isimli yapıtta, eskiçağdan itibaren ekmek üretimi ele alınmaktadır. Yapıtta, husus ile ilgili detaylı bilgi edinmek mümkün.