Müslüm Gülhan Birgün’deki yazısına Beşiktaş’ın ‘Yetmez ancak evet’çileri başlığı atarak, Beşiktaş’ın borçlarındaki artışın öyküsünü anlattı. Yetmez fakat evet’in altında ”Vesayet”in yıkılması isteği vardı. Tek gaye, bir ticaret hacmi yaratılarak, kulüp gelirlerinin hatta gelecek olan gelirlerin daha gelmeden piyasada kullanılmasını sağlamaktı. Bunu için kurumsal kimliğin ayak bağı olması nedeniyle ortadan kaldırılması gerekirdi. İşte bu yüzden “Yetmez fakat evet” çiler ortaya çıkarak, tezgahladıkları “Ahmet Dursun Seba gitsin” sloganı üzerinden örgütlenerek kurumsal yapıyı yok ettiler diyen Gülhan’ın yazısı’nın tamamı şöyle;
Beşiktaş’ın ‘Yetmez lakin evet’çileri
“Yetmez fakat evet” sloganı etrafında örgütlenen kümeler, 2010 referandumunda ‘evet’ diyerek askeri ‘vesayet’ olarak tanımlanan otoriterlik sıkıntısının ortadan kalkmasına sebep olacağı zannediyorlardı. Halbuki bu kümeler, demokrasi kazanımı kisvesi altında cumhuriyetin bedeller bütününü yok ederek, yeni ve daha ağır bir vesayet ile günümüz şartlarının oluşmasına neden oldular.
Gelinen noktada, Türkiye, ekonomik şartların yükünün bulunduğu bir toplumsal travmanın içindedir. Yaşadığımız şartları ruhsal, sosyolojik, ekonomik açıdan bilimsel olarak tahlil edilerek fakat tahlil yolları bulunabilinir.
Değerler bütünü tarihi içeriğe sahip toplumsal bir olgudur. Bugün Türkiye değerlendirmesi yaparken, içinde bulunduğu şartları, kaybedilenler ile otoriterleşen yapıyla birlikte kıymetlendirmek durumundayız. Çünkü, tahlil için çalışması gereken gerçek düzenekler yok olmuş durumda. Mevcut durum, devletin yönetme aygıtlarını zayıflatıyor hatta yok ediyor. Kalkınma için gerekli ortak toplumsal gayeler ve irade oluşmuyor. Zira kazanılmış tarihi içeriğe sahip tüm kıymetler yok edilmiş durumda.
Değerler üzerinden yapılan tartışmalar yok edilip, tartışma kültürü yerine arbede kültürünün oluşması sayesinde, kutuplaşmalar yaratılarak kaos ortamından beslenilmektedir. Başka yandan, idaredeki azınlık kümeler cumhuriyet kültürün işlememesini sağlayarak, kendi paha yargılarına bağımlı olunmasını istiyor.
Tüm bunların yarattığı travma tesiri ile, bahisleri demokratik bir ortamda tartışabilmek ve ortak akıl üretmek artık mümkün değildir.
BJK ’de de 20 yıl evvel “Yetmez ancak evet “çiler ortaya çıkarak seçimi kazandı ve iktidara geldiler.
Onların da tek istedikleri ‘vesayet’ rejimini (!) yıkarak, kuracakları ittifaklarla yeni bir Beşiktaş yaratmaktı! Lakin ne Beşiktaş?..
‘Vesayet’ ise, Gurur Beyefendiden gelen, Hakkı Babadan Süleyman Seba’ya geçen tarihi derinliğe sahip kıymetler bütünüydü.
Bu bütünlüğün temelini kurumun çıkarlarını her şeyin üstünde tutmak oluşturmaktaydı. Evet bu bir vesayetti… Tıpkı Barselona, Bayern Münih, Real Madrid, M United’da olduğu üzere. Bu ‘vesayet’ sayesinde BJK tarihi kimliğini koruyarak, kendi klâsik kurgusu içinde kalarak gelişip, rekabet ortamına adapte olarak varlığını koruyup geliştirecekti. 1903 yılından 2000 yılına kadar bu kimliğini müdafaayı başarmıştı.
Kendi formasını taşıyan ve tüm kültürel kodlarına sahip bireylerden Erdem Beyefendiden, Hakkı Babadan ve Süleyman Seba’dan lider seçiyordu. Tıpkı İnter’deki Zanetti, Milan’daki Maldini, Benfica’daki Rui Costa, Bayern’deki Rummenigge üzere…
Kendi altyapısından yetiştirdiği oyuncular sayesinde hem ekibe hem de Türkiye futboluna kıymetler yaratıyordu. Fuat, Fikret, Ziya ve Süleyman ile başlayıp, Metin, Ali, Feyyaz, İstek, Gökhan ile süren Nihat ve Yasin ile devam edip maalesef Rıdvan, Emirhan, Serdar ve Ersin ile bitirildiği üzere.
Vesayetin yıkılması denilen asıl mevzu bu kurumsal kimliğin yok edilmesiydi. Tek gaye, bir ticaret hacmi yaratılarak, kulüp gelirlerinin hatta gelecek olan gelirlerin daha gelmeden piyasada kullanılmasını sağlamaktı. Bunu için kurumsal kimliğin ayak bağı olması nedeniyle ortadan kaldırılması gerekirdi. İşte bu yüzden “Yetmez lakin evet” çiler ortaya çıkarak, tezgahladıkları “Ahmet Dursun Seba gitsin” sloganı üzerinden örgütlenerek kurumsal yapıyı yok ettiler. Tribünleri ele geçirip, kurulacak ‘rant’ pazarından nemalanmalarını sağlayacak kelamlar üzerine algı manipülasyonu oluşturarak ortamı hazırladılar. Genel konseyde ise, 20-30 yıllık Süleyman Seba’nın dostu olarak görünenler ne yazık ki daima yanındaymış üzere görünmelerine karşın, bilinmeyen ittifaklar kurarak kulübü ranta açılmasına neden oldular.
Kimi Divan Konseyi başkanlığı için, kimi İdare Heyeti üyeliği için, kimi Fulya inşaatı için, kimi storlar için, kimi dernekler için, kimi AŞ için, kimi turizm için… hepsi kendi öyküleri için kapalı ittifaklar kurdular. Önlerindeki tek pürüz kurumsal yapıyı koruyan muhafazakâr ‘vesayet’ duvarlarıydı.
Yıkılan (!) ‘vesayet’ sonrası gelen özgürlüklerle birlikte, Süleyman Seba’nın kulübe sokmadığı menajerler artık kulübün içinden çıkmaz duruma gelip, önemli bir futbolcu borsası oluşturdular ki bu süreç hala devam etmekte.
Süleyman Seba tarafından BJK’nin geleceğini kurtaracak proje olarak isimlendirilen Fulya projesi, en son oluşan hakem heyetindeki BJK temsilcisinin müteahhitti haklı bulması ve hakem heyet liderinin BJK’yi haklı bulmasındaki trajik-komik durum sonunda, Beşiktaş’ın kaybettiği çok net olan bir muahede ile başlayıp bitirildi. Koca proje heba edilmiş durumdadır. Neredeyse BJK’yi borçlu çıkartacaklar. Ki, Şan Öktem tesisleri müteahhit tarafından yapma sorumluluğunda olmasına karşın kimse kılını kıpırdatmamaktadır.
Son 20 yıldır, idarelerin babadan oğula geçer üzere daima birebir kümenin ve o kümenin sahip olduğu birebir zihniyete devredilmesi ile, idare sistemi hiçbir halde tekrar eski Beşiktaş geleneklerini kuracak kümelere teslim edilmedi. Edilmemesi içinse ne gerekiyorsa ziyadesiyle yapıldı. Ve süreç büyük bir ekonomik travmaya karşın devam etmektedir.
Tüm kıymetler bütünlüğünün kaybedilmesi sonucunda, tek tip bir sisteme dönüşen Beşiktaş idareleri, medyadaki “Yetmez fakat evet”çiler ile yarattıkları skorboard manipülasyonunu muvaffakiyetle pazarlayarak, kulübün batma sürecinde olduğunu daima saklamayı başarıp, olmayan para ile borçlanarak, açığa oynayarak ticaret hacminden asla taviz vermediler.
Süleyman Seba periyodundaki teknik idare anlayışı, Gordan Milne sayesinde kurumlaşarak bir sisteme ve uygulamaya dönüştü. Altyapıdan sıfır maliyetli Metin, Ali, Feyyaz, İstek ve Gökhan ile birlikte, Maraş’tan Şifo Mehmet, Bergama’dan Zeki, Bolu’dan Şenol üzere kaliteli lakin düşük maliyetli futbolcular bularak ve çok düşük maliyette sisteme uygun yabancı oyuncularla 10 sene büyük muvaffakiyetler kazanarak daima tepede kalmayı başarmıştı. Fakat bunlar daima ‘vesayet’ rejimi yüzünden olmuştu.
Gerçi İngiliz Milne, Trabzonlu Şenol Güneş üzere çiçeklerle de karşılanmamıştı. Lakin Gordon Milne de 10 sene içinde hiç 3’lü çektirmedi tribünlere.
Neyse ki bu muhafazakâr yapı yıkıldı da transfer borsasına Beşiktaş’ta dahil oldu ve halka açıldı!
Şöyle küçük detaylar var lakin işi bozmaz sanırım: Beşiktaş’ın 2022 Yılı Divan Heyeti toplantısında açıklanan borcu 4 milyar 579 milyon 632 bin 94 lira. Sevgili Tuğrul Akşar’ın son yazısında belirttiği üzere, “Beşiktaş’ın toplam gelirleri ile toplam borçlarını karşılaştırdığımızda; toplam borçları, gelirlerinin 4.9 katına ulaşmış durumda.” Halbuki son ‘vesayet’ rejiminin önderi Süleyman Seba artı bakiye ile kulübü teslim etmişti…
Tuğrul Akşar’ın açıklamalarına nazaran, “Dört kulübün geçmiş yıllardan gelen birikimli ziyanları, toplam gelirlerinin 1.7 katına yükselmiş vaziyette. Kulüpler her 100 TL’lik gelire rağmen 170 TL’lik bir ziyanı bünyelerinde taşımak, bu ziyanı finanse etmek zorunda. Toplam geliriyle kıyaslandığında en yüksek ziyana sahip kulüp yüzde 231’lik oranla Beşiktaş. Siyah-Beyazlılar gelirinin 2.3 katı bir ziyanı mali yapısında taşıyor”.
Yani kısaca diyor ki, “Gelirin üzerinde bir borçla faaliyetlerini devam ettirmeye çalışan kulüp yapısı, sürdürülebilir bir mali tertibin oluşmasına ne yazık ki müsaade vermiyor. Mevcut gelir, masraf ve borçlanma yapısı içerisinde bu kulüplerin borçlarını sıfırlayabilme imkanları bulunmuyor.”
Her kurum küçük bir Türkiye’dir.